Bullocratie

Neen, ik heb de term niet uitgevonden, maar ik vind ‘m geweldig.

(Beter dan de door wat maten en mezelf gebezigde “ruis”. De ruis is het amalgaam aan “talk” en roddels die iemand maken of kraken, het zeurderig en zemelig roddelen over iemand, details laten vallen zonder openlijk af te kraken, het zachtjes afmaken van iemand die je eigenlijk niet goed kent. Maar eigenlijk heeft bullocratie niks met ruis te maken, of toch niet veel.)

Bullocratie – de Franse Jean-François Kahn heeft een recent boek zo getiteld – staat voor de bel waarin de politici en journalisten zich hullen. Perfect toepasselijk ook op de bel waarin alle mensen zich sowieso hullen, veelal op zoek naar gelijkgestemden waar je de zelfde waarden en normen of belangen mee deelt. Menselijk, begrijpelijk en comfortgevend in een tijd vol onzekerheden.

Kahn schopt tegen de schenen van de bullocraten door te zeggen dat ze afgesneden zijn van de werkelijkheid. Opgejaagd door pers handelen politici snel en soms in paniek, door de media-aandacht wordt de politiek een rol toegemeten die niet waar te maken valt (Volkswagen), en zo wordt de bubbel gemaakt: een wereld waarin beide partijen zich macht toeschrijven die eigenlijk niet verder reikt dan de bubbel. In de bubbel is de waarheid de perceptie van de waarheid (Schaduwen! Plato!). En daar krijgen we wel een probleem als het gaat om macht in een samenleving, en wetten die moeten worden gemaakt, en regels en structuur. Je zou mogen verwachten dat onze representativiteit zorgt voor een goede weerspiegeling vn wat alle mensen belangrijk vinden, maar helaas. Zelfs onze eigenste minister-president beklaagde er zich onlangs over in de media – jaja, in de bubbel – dat de politiek er niet meer in slaagt de besten in de samenleving nog te recruteren. Straffe uitspraak, maar bij mijn weten niet meer verder opgerakeld of uitgewerkt in de voorstelling van de waan van de dag zoals gepresenteerd in de journaals. Lijkt mij alvast zorgwekkend. Waar zitten die excellente gasten dan? Allemaal voor de winst van een aandeelhouder aan het werken?

Soit, Kahn krijgt wel wat tegenwind in Frankrijk, niet toevallig vanuit politieke en mediatieke hoek. Net zoals water op een glad oppervlak zich opspant om een bel te vormen. Touchez pas à mon pote. “Stielbederver! Wij Media doen Grote Buurtonderzoeken om te weten wat leeft bij de mensen, en Onze Redacties staan in het Volle Leven.” Ik help het graag geloven, maar helaas, ik word stilaan ongelovig.

Even constructief verder geredeneerd zou je kunnen zeggen dat er al wat gebeurt rond – om het met een duur wollebollewoord te zeggen – “burgerparticipatie”. Fora, debatten, open rondes, verkiezingen. Mja, maar er zal meer moeten gebeuren om uit de eigen bubbel te raken en in de bubbel van anderen te raken. Laat staan te handelen naar de interesse en belangen van die ander, misschien tegen de belangen van de mensen van je eigen bubbel in.

Ik heb er zelfs ook soms last van, van dat belang hechten aan mensen met belangen. Ze zijn nu eenmaal zo opdringerig.

En je zou op de duur ook gaan geloven dat die Belangrijke mensen voor iets staan dat hun belangen Nu en Meteen bevredigen verantwoord maakt. Gelukkig zijn er ook wel die écht voor iets staan, maar dat voel en ruik je – authenticiteit beleven is vaak bijna een fysieke gewaarwording, zoals nare mensen een fysieke weerzin kunnen opwekken.

Soms heb ik stilletjes heimwee naar die tijd dat ik met mijn auto naar Moen reed om een diamanten jubileum te verslaan voor de gazet en te luisteren naar het levensverhaal van mensen die ogenschijnlijk niks hadden meegemaakt in hun leven, maar eigenlijk intenser hadden geleefd dan al die bullocraten bij elkaar. Nu rij ik niet meer naar Moen (maar met de fiets 5 minuten twee straten verder), en compenseer ik de huidige beperkte fysieke radius door wat meer te lezen, en door meer en meer en ook langduriger aanvallen van Eenvoudig Luisteren en Mijn Kwek Houden. Ik kan het mijn soortgenoten alleen maar aanraden.

PS: Vanavond twee uur gespendeerd met het bekijken van foto’s op de weblog van een medeKortrijkzaan. Vermoedelijk heb ik de auteur al meerdere keren gekruist op straat, maar vanavond pas heb ik die leren kennen aan de hand van de foto’s. De auteur zal vermoedelijk ook wel een mening hebben over heel wat dingen waar andere mensen over beslissen… Die weblog zit alvast voortaan in mijn Bloglines-bubbel ;).